Vroeger had iedereen een mannetje. Een mannetje die iedereen kende en iedereen kende dit mannetje.
Als je iets nodig had, dan ging je naar je mannetje en als je geen mannetje had, dan vroeg je je buren of zij een mannetje kennen.
Sinds "God uit verdween uit Jorwerd", zijn de mannetjes ook verdwenen. Geert Mak beschrijft dit namelijk erg mooi hoe de dorpen langzaam aan leeg lopen door de trek naar de steden. Met deze trek verdwijnt de kleine middenstander en verdwijnt de sociale cohesie.
De sociale cohesie wordt ingeruild voor een virtuele sociale cohesie. We gaan social media ontdekken en via online komen de mannetjes en de kleine middenstanders virtueel weer terug.
Op zich is dat natuurlijk een erg goede zaak. Maar wat als ik nu behoefte heb aan een echt mannetje? Aan een mannetje wat me echt kan helpen zonder eerst 4 fora af te moeten struinen en na dito aantal wachtwoorden aangemaakt te hebben door een postmaster afgesnauwd te worden?
Dan merk ik dat er weer behoefte aan verbinding en binding is. Dan ga ik weer naar buiten en vraag ik de buren naar "een mannetje". Een mannetje wat hopelijk ook mijn mannetje wil worden. Helaas haal ik "God niet meer naar Jorwerd", maar hoop ik dat ik een klein beetje bijgedragen heb aan een wereld waar menselijk contact en hulp er weer toe doet.
